| Tema: | El viaje como infinito proyecto de ti mismo |
| Idea: | No tengas miedo a “perder el tiempo” |
| Joanna | Desde que somos niños, sobre todo en las etapas iniciales, todo lo que se habla de nosotros condicionará nuestro comportamiento, futuro y personalidad. Lo que los demás dicen de nosotros es lo que creemos que somos. Cuando alguien comenta: “qué bien dibuja esta niña” o “hay que ver qué desastre es este niño”, nos están, de algún modo, modelando. Va apareciendo un especie de “tejido” alrededor de nosotros que nos da forma e impide descubrir lo que en realidad somos y lo que queremos hacer en la vida. |
| Nelson | Los adultos, consciente o inconscientemente, van proyectando sus deseos particulares sobre sus hijos o pupilos. Esto sucede en un determinado núcleo, familiar o escolar, pero si lo extendemos y extrapolamos a otros, ya tenemos un problema a escala social. Este es el resultado de una encuesta sobre las profesiones más deseadas por los niños y niñas en España, en este año 2017. (Los niños siguen queriendo ser futbolistas famosos, es decir: éxito rápido, fama, belleza, juventud, vigorosidad… Las niñas, en cambio, prefieren en primer lugar ser profesoras o doctoras, pero, también, muchas de ellas cantantes y actrices, lo que implica, en esencia, lo mismo que en el caso de los niños).
La maquinaria vital va, poco a poco, cogiendo velocidad sin que nos demos cuenta; puesto que, en ese momento, aún somos niños y necesitamos el cuidado y referencia de los mayores; las metas y profesiones frustradas e incumplidas en los adultos, se intentan transmitir a los descendientes inmediatos desde la infancia. |
| Joanna | Pero, ¿cómo se produce ese condicionamiento? ¿Cuál es el mecanismo más primitivo de control conductual, sea a nivel individual o colectivo? EL MIEDO. O lo que es lo mismo, la sensación de angustia provocada por la presencia de un peligro real, o peor aún y más frecuente: un peligro IMAGINARIO. Con consecuencias directas en nosotros, como el estrés, la ansiedad, la inseguridad, falta de motivación e iniciativa, etc.
Se nos inculca el miedo a movernos, a los cambios, a salir de nuestra zona de confort… o, a simplemente, “PERDER el TIEMPO” (liberarnos de todo esto podría hacer que los demás perdieran el control sobre nosotros, ya que surgiría, con mayor frescura, la capacidad para pensar, reflexionar, analizar y tomar nuestras propias desiciones). ¡Qué peligro!, ¿verdad? (Aquí podemos ver el mensaje que nos manda este anuncio que encontramos hace unos días por la calle. O este artículo que nos invita a construir nuestra propia casa en tan sólo 6 horas.) |
| Nelson | De esta manera, se nos van estableciendo una serie de PREJUICIOS sobre los demás y la realidad misma, que aparece condicionada y deformada. Esa rigidez en la preconfiguración de la vida va en contra de la esencia misma de ella. ¿No os dais cuenta de que todo lo que nos rodea es IMPERMANENTE e INTERDEPENDIENTE y se va modificando de forma dinámica y continua? El Universo se halla en un cambio y transformación constante. Incluso, nuestras células, se renuevan continuamente, aunque, según los últimos estudios, no lo hacen ni todas, ni a la vez. |
| Joanna | A medida que crecemos y avanzamos en la vida, la velocidad de nuestro día a día va aumentando de forma exponencial. Se nos presiona para conseguir el “ÉXITO”, entendido como reconocimiento público, fama, riqueza material…, algo que nos hace extremadamente competitivos y, a la vez, poco cooperativos y compasivos. Esta carrera por alcanzarlo a toda costa, implica generar expectativas muy altas en nosotros mismos, que crean frustración si no se cumplen RÁPIDO y con efectos INMEDIATOS. |
| Nelson | Una de las consecuencias más comunes de lo anterior, es que la sociedad actual obtiene individuos muy bien formados ACADÉMICAMENTE pero carentes de una adecuada EDUCACIÓN EMOCIONAL sólida (el propio sistema educativo, hasta ahora, no le daba importancia a este aspecto). Surge una sociedad con un carácter más psicopático, egoísta y menos empática. En el mundo tecnológico en el que vivimos, el tiempo es sumamente acelerado, apareciendo un desfase entre éstos avances y el desarrollo emocional, algo que ha sido estudiado y demostrado por diversos campos de la psiquiatría y psicología, entre otros, por el Dr. Goleman. El ser humano, en su niñez, necesita mucho tiempo para crecer emocionalmente sano, de forma equilibrada y en armonía. “Mucho tiempo”, significa que no puede producirse un desarrollo emocional veloz y saltándose procesos. Se precisa un tiempo suficiente para que las emociones se desenvuelvan y maduren.
Recuerdo que, ya en 1998, durante una conferencia científica a la que pude asistir en la Universidad Complutense de Madrid; Carlos Martínez Alonso, bioquímico, doctor en Inmunología y presidente del Consejo Superior de Investigaciones Científicas, pronosticaba que las enfermedades de naturaleza psicológica y mental iban a ser las protagonistas a principios del siglo XXI, fruto de esta forma de aceleración, estrés y ansiedad en una sociedad como la contemporánea, tan excesivamente tecnologizada y competitiva. En aquel momento, aún se veía muy lejos. Ahora no tanto. |
| Joanna | Intentando contrarrestar esta tendencia hacia una sociedad cada vez más neurótica que opera a una velocidad estratosférica y sin pararse a disfrutar la vida, surge nuestro proyecto “Viajando a Media Luna”, con el que deseamos compartir nuestros descubrimientos, experiencias, fotografías y propuestas artísticas a raíz de nuestros viajes. Este proyecto vital ha surgido con una primera travesía de larga duración que hemos realizado en bicicleta y que pretende ser el prólogo de nuestro viajar por el mundo de una manera sosegada, reflexiva y sin prisas. En esta primera etapa, hemos ido descubriendo y rescatando la esencia de cada lugar para acercarla al público y seguidores, a través de nuestra propia experiencia viajera, de nuestro filtro sensible y particular.
No es sencillo salir adelante con un proyecto de este tipo. Ni nuestra receta es universal ni aplicable a todo el mundo. Sin embargo, lo importante es quererlo y creerlo. En nuestro caso, es el propio viajar, el que se retroalimenta con los recursos necesarios (cursos de fotografía, libros, exposiciones, venta de postales y fotografías, colaboraciones, ayuda de pequeños patrocinadores, trabajos puntuales y locales, etc…). |
| Nelson | En la mayoría de los casos, nos limitamos a replicar un papel que “NOS MARCAN” y, como consecuencia de ello, nos sentimos alejados de nuestros verdaderos deseos y ESENCIA PERSONAL e INDIVIDUAL como ser humano (incluso podemos llegar al final de nuestras vidas sin habernos dado cuenta). Lo hemos comprobado con nuestro proyecto de forma empírica, tanto en nosotros mismos, como en personas de diferente edad y generación.
De entre todos estos casos, recordamos el del dueño de una fábrica artesanal de chocolates, en la zona sur de España. Este hombre de cierta edad, sostenía la cuarta o quinta generación del negocio familiar. Percibimos claramente en sus comentarios y forma de actuar que, en realidad, se había visto de alguna forma “obligado” a continuar con esa tradición tan pesada. Al ver que nosotros estábamos desarrollando un proyecto tan libre y abierto al mundo. Diseñado y construido por nosotros mismos, con una componente de transformación vital continua, nos despidió con lágrimas en sus ojos. Seguramente, arrepentido por haber gastado toda su energía a los pies de esa factoría y no haber reducido la velocidad de su vida, lo que le impidió proyectarla de forma autónoma. |
| Joanna | Pero…, ¿cómo detenernos? ¿Cómo reducir esta velocidad a la que todo sucede? Lo ideal sería a través de una buena educación emocional desde nuestra niñez. Sin embargo, lo más habitual es que nos demos cuenta a través de alguna experiencia traumática, un cruce de caminos vital o una crisis profunda.
Hace un par de años, conocimos personalmente, a uno de los fotógrafos más reconocidos a nivel mundial. Nos contó, cómo había llegado a serlo. Pues bien, su formación universitaria y profesión, inicialmente, nada tenía que ver con la fotografía. Había acabado, casi sin darse cuenta, en un frío bufete de economistas de la ciudad de París, con su vida convertida (según sus palabras) en un relato gris y sin ilusiones. De pronto, la muerte inesperada y prematura de su hermano, le hizo situarse en una encrucijada y reflexionar sobre la fugacidad de la vida. Fue entonces, cuando decidió ser completamente sincero consigo mismo y dedicarse a una de sus verdaderas pasiones, con toda su alma y corazón. |
| Nelson | En momentos como éstos, surgen ante nosotros, dos opciones básicas: seguir SUFRIENDO, siendo los espectadores de nuestro propio drama; o ACTUAR, cogiendo las riendas de nuestra vida y siendo los verdaderos protagonistas de ella. Nuestro proyecto, también, surgió en un punto de inflexión vital para ambos, al poco tiempo de conocernos. Es un proyecto que nos está permitiendo, a través del proceso de viajar de manera lenta y autogestionada; detenernos y dejarnos llevar por los paisajes, el contacto pausado con la gente, sus costumbres, tradiciones, gastronomía y cultura, en el sentido más amplio del término. No sólo dedicarnos a ver la vida, sino a MIRARLA. Prestar atención a nuestro entorno y darnos cuenta, plenamente, de la realidad que nos rodea sin los filtros impuestos por los demás. Dejarse SORPRENDER, recuperando la MIRADA del NIÑO que todos llevamos, potencialmente, dentro. Poniéndonos unas nuevas gafas con las que OBSERVAR el mundo de forma espontánea y fuera del papel que se espera de nosotros. |
| Joanna | Desde el principio, tuvimos un gran apoyo por parte de muchas personas y modestas empresas en el norte de España, que fue donde comenzamos a dar forma a todo este sueño. Paradójicamente, notamos cierto distanciamiento y falta de apoyo en algunas personas cercanas. Resultó ser algo inesperado, pero tampoco lo tenemos en cuenta, ni hay ningún tipo de resentimiento hacia nadie; todo lo contrario, más bien empatía, amor y compasión. Entendemos que quizá, no comprendieron ni asumieron, en aquel momento, ese cambio de esquema vital tan determinante en nuestras vidas; o tal vez, fuese por miedo o por ver que nos salíamos de los esquemas “más convencionales” y establecidos en la sociedad de la que venimos. |
| Nelson | Al bajar la VELOCIDAD de las acciones en nuestra rutina viajera, conseguimos dilatar, de alguna manera, las dimensiones espacio-temporales. Obteniendo la sensación y la oportunidad de VIVIR una VIDA dentro de OTRA VIDA. Es por esto que tenemos que atrevernos a “PERDER el TIEMPO”. Es nuestro derecho. No es un delito, aunque en nuestra sociedad se nos quiera hacer sentir culpables por ello continuamente.
Durante todos mis años de trabajo como arquitecto, creí que conocía perfectamente España, al recorrer la mayoría de sus carreteras principales en mi coche. Pero no fue hasta que decidimos cruzar el país, desde la frontera con Francia hasta Lisboa, durante casi 5 meses en bicicleta, cuando entendí que no conocía nada en absoluto. Viajar a la lenta velocidad de una bicicleta cargada de equipaje, te permite observar a cámara lenta todo lo que te rodea. Y lo más importante, echar el pie a tierra en cualquier momento, para poder hablar con la gente que va surgiendo a tu paso. |
| Joanna | La BICICLETA es, también, un elemento que te une y acerca a los otros. Hemos experimentado que la gente te ayuda más que si viajas con mochila o de cualquier otra manera. Creemos que es un componente que crea CONFIANZA, EMPATÍA y ACERCAMIENTO. Desde conseguir que te arreglen una avería gravísima en un taller de maquinaria pesada o familias que te abren las puertas de sus casas, hasta dos policías de tráfico que te escoltan y cortan la circulación de vehículos en una gran ciudad, para sacarte de un peligro. |
| Nelson | Al salir de la rutina de una vida más convencional, pautada y acelerada, hay que saber adaptarse a esa vasta disponibilidad de TIEMPO. Ser flexible a los cambios inesperados que se nos presentan. En definitiva, se desarrolla una alta capacidad de RESILIENCIA, sin necesidad de querer controlarlo todo y convirtiendo la incertidumbre en nuestra aliada. |
| Joanna | No conocer el guión de nuestra vida es algo que nos debe alimentar con ganas de vivirla, dándonos la motivación para que cada día sea proyectado y modelado de forma diferente e infinita en nosotros mismos. Una gran manera de ser coherentes con la esencia cambiante y universal de la vida. ¿Quizás, nuestro paso por el mundo sea como un suspiro dentro del TIEMPO del Universo, pero no debemos tener miedo a perderlo.
PERDER EL TIEMPO ES GANAR LA VIDA. |
| Nelson y Joanna | Muchas gracias. Dziękujemy bardzo. |
TRADUCCIÓN al POLACO
Trad. por: Agnieszka Górka, Izabela Żukowska, Halina Borkowska y corregido por Maja Zawierzeniec
Joanna Już od wczesnego dzieciństwa wszystko, co się o nas mówi, ma wpływ na nasze postępowanie w przyszłości i kształtuje naszą osobowość. To, co inni o nas mówią, jest tym, czym myślimy, że jesteśmy. Kiedy ktoś stwierdza: „ale pięknie rysuje ta dziewczynka” lub „co za trudne dziecko”, w pewien sposób nas ”modeluje”. Zaczyna pojawiać się pewiem rodzaj ”tkanki”, która nadaje nam kształt i zarazem utrudnia odkrycie tego, kim naprawdę jesteśmy i co chcemy robić w życiu.
Nelson Dorośli, świadomie lub nieświadomie, przenoszą swoje własne ambicje na dzieci lub podopiecznych. Dzieje się to w rodzinie lub szkole. Lecz jeśli takie postępowanie powielane jest przez kolejne rodziny i kolejne społeczności, to możemy już mówić o problemie społecznym. Widać to na przykładzie ankiety na temat najbardziej pożądanych zawodów wymienianych przez chłopców i dziewczynki w Hiszpanii w roku 2017. Chłopcy niezmiennie marzą o zawodzie sławnego piłkarza, czyli o szybkim sukcesie, sławie, urodzie, młodości, wigorze… Dziewczynki, dla odmiany, wolą zostać nauczycielkami, lekarkami, ale także wiele z nich marzy o zawodzie piosenkarki czy aktorki, co w zasadzie oznacza to samo, co w przypadku chłopców.
Raz uruchomiona machina życia stopniowo nabiera rozpędu, a my w zasadzie tego nie zauważamy. Kiedy jesteśmy dziećmi, potrzebujemy bowiem opieki ze strony dorosłych; są oni także naszym punktem odniesienia w świecie. W związku z tym, nieosiągnięte i niezrealizowane przez nich cele i ambicje z pewnością przeniosą na nas, swoich potomków.
Joanna Ale skąd się biorą te uwarunkowania? Jaki jest najprostszy mechanizm, pozwalający kontrolować zachowania, czy to na poziomie indywidualnym czy zbiorowym? STRACH.
Badź -a to w rzeczywistości jedno i to samo- uczucie głębokiego niepokoju wywołane przez pojawienie się prawdziwego zagrożenia lub -co jest jeszcze gorsze i coraz częściej spotykane- niebezpieczeństwa WYOBRAŻONEGO, wraz z bezpośrednio wpływającymi na nas konsekwencjami, takimi jak stres, lęk, niepewność, brak motywacji do działania, itd.
Wpaja się nam lęk przed wykonaniem jakiegoś ruchu, podjęciem nowych wyzwań, zmianami, wyjściem ze strefy komfortu, czy po prostu ”MARNOWANIEM CZASU” (uwolnienie się od tego wszystkiego mogłoby sprawić, że inni straciliby nad nami kontrolę, gdyż pojawiłaby się, jak świeży powiew wiatru, zdolność do myślenia, refleksji, analizy i umiejętność podejmowania własnych decyzji). Cóż to za niebezpieczeństwo, prawda? Tu możemy zobaczyć treść ogłoszenia, jakie widzimy od pewnego czasu na ulicy. Lub ten artykuł, który zachęca nas do zbudowania własnego domu w zaledwie 6 godzin.
Nelson W ten sposób utrwala się w nas seria uprzedzeń na temat innych i samej rzeczywistości, która jawi się nam jako uwarunkowana i zdeformowana. Ta sztywność odnośnie wprowadzania w życie zmian jest sprzeczna z jego sensem. Czy nie zdajecie sobie sprawy z tego, że wszystko, co nas otacza jest NIETRWAŁE I ZALEŻNE OD SIEBIE NAWZAJEM oraz podlega ciągłym i dynamicznym przemianom? Świat ustawicznie się zmienia i przekształca. Tak jak nasze komórki odnawiają się nieustannie, chociaż, według najnowszych badań, nie wszystkie i nie jednocześnie.
Joanna W miarę, jak dorastamy i rozwijamy się w życiu, jego tempo dzień po dniu znacznie wzrasta. Czujemy presję, aby osiągnąć ”SUKCES”, rozumiany jako bycie rozpoznawalnym publicznie, sławnym, bogatym w sensie materialnym…, jako coś co sprawia, że nadmiernie rywalizujemy, a jednocześnie, niechętnie współpracujemy i stajemy się mało empatyczni. Dążenie do sukcesu za wszelką cenę oznacza generowanie wysokich oczekiwań w nas samych, co powoduje frustrację, jeśli sukces nie nastąpi szybko i z NATYCHMIASTOWYMI efektami.
Nelson Jedną z powszechnych konsekwencji tego, o czym wyżej była mowa jest fakt, że obecnie społeczeństwo posiada osoby bardzo dobrze WYKSZTAŁCONE AKADEMICKO, którym brakuje odpowiednio solidnej EDUKACJI EMOCJONALNEJ (w samym systemie edukacji do niedawna nie przykładano do tego wagi). Tworzy się społeczeństwo o charakterze bardziej psychopatycznym, egoistycznym i mniej empatycznym. W świecie zaawansowanych technologii, w którym żyjemy, czas bardzo przyspiesza, a postęp nie następuje równolegle z rozwojem emocjonalnym człowieka, co zostało zbadane i przedstawione przez różne działy psychiatrii i psychologii, między innymi, przez dra. Golemana. Człowiek w dzieciństwie potrzebuje dużo czasu, aby dojrzeć emocjonalnie oraz uzyskać równowagę i harmonię. ”Dużo czasu” oznacza, że nie można uzyskać pełnego rozwoju emocjonalnego szybko, z pominięciem niektórych etapów. Potrzeba odpowiednio dużo czasu, aby emocje mogły się rozwinąć i osiągnąć dojrzałość.
Pamiętam, że już w 1998 roku, podczas konferencji naukowej na Uniwersytecie Complutense w Madrycie, w której uczestniczyłem, Carlos Martínez Alonso, biochemik, doktor w dziedzinie immunologii i przewodniczący Centro Superior de Investigaciones Científicas prognozował, iż choroby natury psychicznej czy umysłowej będą królowały na początku XXI jako owoc szybszego trybu życia, stresu i lęku, charakterystycznego dla współczesnego społeczeństwa, nadmiernie nakłanianego do wykorzystywania najnowszych zdobyczy technologii i znajdującego się w stanie nieustannego współzawodnictwa. Wtedy ten problem wydawał mi się bardzo odległy. Teraz już tak nie myślę.
Joanna W celu przeciwdziałania tej tendencji, czyli tworzenia się społeczeństwa coraz bardziej neurotycznego, działającego na wysokich obrotach i nie potrafiącego się zatrzymać, aby korzystać z życia, powstaje nasz projekt ”Viajando a Media Luna”, poprzez który chcemy dzielić się naszymi odkryciami, doświadczeniami, zdjęciami i ofertą artystyczną, będącymi owocem naszych podróży. Projekt ten powstał podczas pierwszej, długiej wyprawy rowerowej, która stała się wstępem do naszego podróżowania po świecie w sposób spokojny, refleksyjny i bez pośpiechu. Na tym pierwszym etapie ”odkrywaliśmy i wydobywaliśmy istotę” każdego miejsca poprzez nasze własne doświadczenie podróżnicze oraz wrażliwy i charakterystyczny dla nas filtr, aby przybliżyć je publiczności i obserwatorom.
Niełatwo jest wyjść do ludzi z projektem tego typu. Nasz projekt nie jest ani uniwersalny, ani nie nadaje się dla wszystkich. Jednakże, najważniejsze jest, aby się spodobał i aby uwierzyć w jego sens. W naszym przypadku samo podróżowanie jest tym, co dostarcza niezbędnych środków (kursy fotograficzne, książki, wystawy, sprzedaż pocztówek i fotografii, różnego rodzaju współpraca, pomoc drobnych sponsorów, wykonywane lokalnie prace, itd.).
Nelson W większości przypadków ograniczamy się do powielania roli, która NAS JAKOŚ WYRÓŻNI i w konsekwencji tego oddalamy się od naszych prawdziwych pragnień, natury człowieka i istoty człowieczeństwa (a nawet docieramy do końca naszego życia, nie zdając sobie z tego sprawy).
Zarówno my sami, jak i inne osoby w różnym wieku i należące do różnych pokoleń, doświadczyliśmy tego, uczestnicząc w tym projekcie. Najbardziej zapadł nam w pamięć przypadek właściciela fabryki czekolady na południu Hiszpanii. Ten starszy pan utrzymywał czwarte czy piąte pokolenie rodzinnej firmy. W jego wypowiedziach i sposobie działania dostrzegliśmy, iż tak naprawdę czuł się ”zobowiązany” kontynuować tę tradycję, tak dla niego uciążliwą. Zobaczył, że my rozwijamy projekt wolni i otwarci na świat. Pożegnał nas ze łzami w oczach, widząc nasz projekt, przygotowany i stworzony przez nas samych, i możliwy do przearanżowania w każdej chwili. Z pewnością żałował tego, iż całą swoją energię poświęcił tej firmie i że nie potrafił ”zwolnić” w swoim życiu, co pozwoliłoby mu je planować w bardziej autonomiczny sposób.
Joanna Ale…, w jaki sposób możemy się zatrzymać? Jak zmniejszyć prędkość, z którą wszystko się dzieje? Idealnym rozwiązaniem byłaby dobra edukacja emocjonalna już od dziecka. Jednakże zwykle zdajemy sobie z tego sprawę dopiero w obliczu traumatycznych doświadczeń czy też głębokiego kryzysu.
Kilka lat temu poznaliśmy osobiście jednego z fotografów światowej sławy. Opowiedział nam, jak się nim stał. Początkowo jego wykształcenie i zawód nie miały nic wspólnego z fotografią. Niemalże nie zdając sobie z tego sprawy, wylądował w zimnym biurze rachunkowym w Paryżu, a jego życie zostało zamienione (zgodnie z jego słowami) w bezbarwne opowiadanie, bez złudnych nadziei. I nagle, niespodziewana, przedwczesna śmierć brata sprawiła, że stanął na rozstaju dróg i zaczął zastanawiać się nad ulotnością życia. Właśnie wtedy zdecydował się być całkowicie szczerym wobec siebie i poświęcić się jednej ze swoich prawdziwych pasji, całym sercem i duszą.
Nelson W takich chwilach jak te, pojawiają się przed nami dwie podstawowe opcje: DZIAŁAĆ, chwycić w cugle nasze życie i stać się jego prawdziwymi bohaterami, lub CIERPIEĆ, będąc obserwatorami naszego własnego dramatu.
Nasz projekt pojawił się również w momencie skrzyżowania się obydwu tych opcji, krótko po naszym pierwszym spotkaniu. Jest to projekt, który pozwala nam na podróżowanie w sposób powolny i samodzielny; pozwala nam zatrzymać się i dać się ponieść krajobrazom, powolnemu kontaktowi z ludźmi, poznać ich zwyczaje, tradycje, kuchnię i kulturę w najszerszym tego słowa znaczeniu. Nasz projekt nie tylko umożliwia nam obserwować życie, ale także pozwala ZAGŁĘBIĆ się w nie, zwrócić uwagę na nasze środowisko i w pełni uświadomić sobie otaczającą nas rzeczywistość, bez filtrów narzucanych przez innych. ZASKAKUJE nas, pozwalając odzyskać SPOJRZENIE DZIECKA, które wszyscy noszą, potencjalnie, w środku. Jak przez nowe okulary OBSERWUJEMY świat spontanicznie i poza rolą, jakiej się od nas oczekuje.
Joanna Od samego początku mieliśmy ogromne wsparcie ze strony wielu ludzi i małych firm z północnej Hiszpanii, gdzie zaczynaliśmy nadawać kształt temu marzeniu. Paradoksalnie, zauważamy pewne zdystansowanie się i brak wsparcia ze strony niektórych najbliższych. Nie spodziewali się po nas czegoś takiego, ale wzięliśmy również to pod uwagę i nie żywimy wobec kogokolwiek żadnej urazy; wręcz przeciwnie, czujemy raczej empatię, miłość i współczucie. Rozumiemy, że być może, nie rozumieli ani nie zakładali w tamtym momencie tak zdecydowanej zmiany schematu naszego życia; a może stało się to ze strachu lub ze względu na to, że wyszliśmy z “bardziej konwencjonalnych” i ustalonych schematów w społeczeństwie, z którego się wywodzimy.
Nelson Zwalniając prędkość, z jaką działamy podczas naszych podróży, udaje nam się w pewien sposób rozciągnąć czasoprzestrzeń, uzyskując wrażenie i możliwość PRZEŻYWANIA ŻYCIA w ramach INNEGO ŻYCIA. Dlatego musimy odważyć się na “STRATĘ CZASU”. To jest nasze prawo. Nie jest to zbrodnia, choć nasze społeczeństwo chce nas uczynić z tego powodu winnymi. Przez wszystkie lata mojej pracy jako architekt uważałem, że doskonale znam Hiszpanię, podróżując swoim samochodem po większości głównych dróg. Ale dopiero kiedy zdecydowaliśmy się przejechać przez kraj na rowerze, od granicy z Francją do Lizbony w ciągu prawie 5 miesięcy, zrozumiałem, że nic nie wiem. Podróżowanie z prędkością, jaką daje rower obciążony bagażami pozwala na obserwowanie wszystkiego w zwolnionym tempie. A co najważniejsze, pozwala zejść na ziemię w dowolnym momencie, aby porozmawiać z ludźmi, którzy pojawiają się na twojej drodze.
Joanna ROWER to także element, który jednoczy i zbliża cię do innych. Doświadczyliśmy, że ludzie pomagają ci chętniej, gdy podróżujesz z plecakiem lub w podobny sposób. Uważamy, że jest to czynnik, który tworzy ZAUFANIE, EMPATIĘ I ZBLIŻENIE. Ludzie pozwolą ci usunąć poważną awarię w warsztacie, rodziny otwierają drzwi swoich domów, a policjanci drogówki eskortują cię i zatrzymują ruch uliczny w wielkim mieście, aby wyciągnąć cię z niebezpiecznej sytuacji.
Nelson Rezygnując z tradycyjnego stylu życia, w którym narzucone jest szybkie tempo, trzeba dostosować się do tego, że jest dużo WOLNEGO CZASU. Trzeba być elastycznym wobec nieoczekiwanych zmian, które mogą nastąpić. W końcu, stopniowo nabywamy wysokiej ODPORNOŚCI psychicznej, bez potrzeby kontrolowania wszystkiego, a niepewność staje się naszym sojusznikiem.
Joanna Nie znając scenariusza naszego życia, powinniśmy się karmić samym pragnieniem przeżywania go, chcąc, aby każdy dzień był zaplanowany i przeżyty inaczej. To doskonały sposób na zachowanie spójności ze zmieniającą się i uniwersalną istotą życia. Być może nasze przejście przez życie jest jak westchnienie we WSZECHŚWIECIE, ale nie powinniśmy bać się go utracić.
”TRACIĆ CZAS TO WYGRAĆ ŻYCIE”
Nelson y Joanna Dziękujemy bardzo.